“ทำไม รังเกียจฉันขนาดนั้นเลยรึไงห๊ะ!” ทั้งที่เจโน่คิดว่าตัวเองยังพอมีแรงต่อต้านแต่เมื่อลิ้นอุ่นร้อนตวัดรอบยอดอก
ความรู้สึกอ่อนแรงถาโถมเข้ามาจนไม่เหลือเรี่ยวแรงให้ต่อต้านใดๆ
ร่างกายบอบช้ำจนรู้สึกเหมือนจะแหลกไปเสียให้ได้
ร่างกายบอบช้ำจนรู้สึกเหมือนจะแหลกไปเสียให้ได้
“ใช่! ฮึ้ก ผมเกลียดคุณ”พูดจบก็พยายามขืนตัวออกจากอีกฝ่าย
ทั้งที่ตอนนี้เจโน่ไม่เหลือเรี่ยวแรงให้ทำอะไรอีกแล้ว
“อย่าดื้อกับฉันนะเจโน่!”น้ำเสียงเข้มพูดข้างหูพลางโอบเอวเล็กให้แน่นขึ้นไปอีกพร้อมกับดูดเม้มทำรอยตามซอกคอจนเจโน่ต้องเผลอตัวครางเสียงดัง
“ฮึ้อ อ่อ อือออ”เสียงครางหวานพยายามสะกดกลั้นไม่ให้เล็ดลอดออกไปเมื่อฝ่ามือหนากอบกุมแกนกายตัวเองพร้อมกับรูดขึ้นลงเป็นจังหวะให้เผลอสะดุ้งตัวเมื่อความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่
ร่างเล็กบิดเร้าเพราะความทรมานที่ถูกปลุกเร้าด้วยคนป่าเถื่อนที่อยู่ด้านบน
แกนกายที่ตื่นตัวของมาร์คกำลังเผยให้เห็นจนดวงตาเรียวเล็กหลับตาแน่น ไม่อยากมอง ไม่อยากรู้สึกเป็นฝ่ายสูญเสียศักดิ์ศรีของตัวเอง
...ถ้าดงฮยอกรู้ คงผิดหวังในตัวเค้ามาก...
มาร์คสอดท่อนกายร้อนเข้าไปในช่องทางแคบแน่นอย่างยากลำบาก ทั้งที่เมื่อคืนคิดว่ามันน่าจะเข้าที่เข้าทางมากกว่านี้
แต่เปล่าเลยยิ่งเกร็งตัวแบบนั้นมาร์คยิ่งรู้สึกทรมานจนต้องขบกรามแน่น
“อืมมม .. อ่าห์”แต่ถึงอย่างนั้นมันก็สร้างอารมณ์เสียวซ่านปนรู้สึกดีให้มาร์คอยู่ไม่น้อย
ร่างสูงโยกตัวตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงโดยที่ไม่สนใจว่าคนใต้ร่าง
จะร้องไห้
หรือจะรู้สึกอะไร
“อ๊ะ อื้อ ฮึ้กก อื้อออ”ใบหน้าน่ารักส่ายหัวไปมาราวกับว่าจะต้องตายเพราะความป่าเถื่อนหยาบโลนราวกับซาตานที่กำลังพรากชีวิตเจโน่ออกไปทีละน้อย
มาร์คก้มหน้าลงไปบดจูบลงที่ริมฝีปากเล็กอีกครั้งอย่างหื่นกระหาย
เจ็บ..เจ็บไปหมดแล้ว ช่วงล่างที่โถมตัวใส่จนเจโน่ต้องตัวสั่นกระท้านอย่างรุนแรง
ความรู้สึกเจ็บและเสียวซ่านมันอธิบายไม่ถูกว่าเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร
แต่เลือดสีแดงสดไหลรินออกมาจนเจโน่สัมผัสได้
แต่ใบหน้าหล่อเหลาที่ดุร้ายราวกับจะฆ่าให้ตายทั้งเป็นในตอนนี้กลับยกยิ้มอย่างสะใจ
และไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนแรงเลยแม้แต่น้อย
เสียงเนื้อกระทบกันดังจนเจโน่รู้สึกรังเกียจตัวเอง
รังเกียจที่ถูกทำลายความเป็นลูกผู้ชายซะป่นปี้ไม่มีชิ้นดี
ความร้อนแรงของมาร์คมันน่าเกลียด
มันน่าขยะแขยง
แต่ร่างกายที่ถูกปลุกปลั่นมันกลับทำให้เจโน่ปฏิเสธอะไรไม่ได้สักอย่าง
“อึก อื้มมม อ่าห์”เสียงซี้ดปากดังอยู่ข้างใบหูขาวพลางขยับตัวด้วยความ
เร่าร้อน เกรี้ยวกราดจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึกขาวโพลนว่างเปล่า
เร่าร้อน เกรี้ยวกราดจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึกขาวโพลนว่างเปล่า
ในอารมณ์พุ่งพล่านตอนนี้ทะเยอทะยานไปถึงไหนแล้ว
“อื้อ อึก ผมเจ็บนะ หยุดสักที ฮื้อออ”น้ำเสียงหวานปนครางระงม
ขอร้องอ้อนวอนอยู่แบบนั้น พูดดีด้วยก็แล้ว พูดไม่ดีก็แล้ว
จะให้ต้องทำอย่างไรผู้ชายใจร้ายคนนี้ถึงจะได้หยุดเสียที
“รัดแน่น อือ ขนาดนี้ยังมาขอร้องฉันอีกหรอ”แรงตอดรัดจนมาร์คแทบจะทนไม่ไหวแต่สิ่งที่คนตัวเล็กขอร้อง
มันกลับเหมือนคำเชิญชวน
ขอร้องให้แรงขึ้นอย่างไรอย่างนั้น ลมหายใจที่ขาดเป็นช่วงๆ
ทำให้เจโน่รู้สึกทรมานพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนบนตัวอีกคน
ในขณะที่มาร์คโถมร่างกายใส่บนตัวไม่หยุด
ก่อนจะกระแทกแกนกายใส่ครั้งสุดท้ายพร้อมกับปลดปล่อยออกมา
เสียงครางกระเส่าของมาร์คยิ่งทำให้เจโน่รู้สึกรังเกียจและขยะแขยง
แต่อย่างน้อยความทรมานครั้งนี้มันก็จบ...
กลับไปอ่านต่อจ้า ..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น