ดวงตารีเล็กเบิกโผลงด้วยความตกใจยามสัมผัสของมือหนาละจากยอดประทุมสีหวานลงมาจนถึงส่วนอ่อนไหวด้านล่าง
เรียวขาเล็กหุบลงอัตโนมัติ ทว่าก็ไม่ทันอีกฝ่ายเหมือนเคย เจโน่พยายามดิ้นห้ามปราม แต่มันก็ดูจะไร้ประโยชน์จนต้องส่งเสียงครางอื้ออึงอย่างทรมานยามถูกอีกฝ่ายชักนำปลุกปั้นอารมณ์จนมันเริ่มแสดงอาการ
ปรางขาวเนียนปรากฏริ้วเลือดฝาดอย่างน่าเอ็นดู ชวนให้แววคมเข้มจ้องมองไม่ยอมละสายตา
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ฮึ้ก คนเลว ผมบอกให้คุณหยุดไง
ฮื่อออ”
“ฮ้า!...” จากตอนแรกที่อยากจะแค่เพียงลงโทษคนดื้อ ที่บังอาจขัดคำสั่งเขาตั้งหลายเรื่อง
แต่พอเหลือบเห็นสภาพของคนป่วยตอนนี้แล้วก็อยากจะเปลี่ยนใจเสียใหม่ ใบหน้าหวานที่แดงเรื่อเพราะพิษไข้
ริมฝีปากบางบวมเจ่อเพราะรสจูบ อีกทั้งเสื้อคลุมที่กำลังหลุดลุ่ยหมิ่นเหม่ที่ไหล่บางยิ่งทำให้มาร์ครู้สึกห้ามใจไม่ไหว
"อ๊ะ!” โน้มตัวลงไปฝังฟันคมลงหัวไหล่ขาวเนียนด้วยความรู้สึกวาบหวามยั่วยวนให้มาร์คลีแทบอยากกลืนกินทั้งตัว
“คิดว่าจะหนีฉันไปง่ายๆได้หรือไง”โถมกายกักขังอีกฝ่ายให้แนบชิดไปกับความเหยียบเย็นของกายเนื้อที่ถูกสายฝนชะล้างจนรู้สึกเย็นไปทั้งร่าง
เห็นดวงตารีเล็กเบิกกว้างด้วยความตกใจยามมาร์คขยับมือเลื่อนสาบเสื้อคลุมให้หลุดออกจากหัวไหล่มน
และยิ่งเสียงสั่นหวานที่เอ่ยห้ามตะกุกตะกักยามเขาไล่ปลายนิ้วสัมผัสแผ่วเบาที่ติ่งไตสีอ่อน
ก็ยิ่งอยากแกล้ง อยากแกล้งมากขึ้นไปอีก
“อ๊ะ..ยะ..อย่านะ... ฮึ่ก คุณ หยุดนะ” ปลายนิ้วที่ไล่วนสัมผัสรอบๆเม็ดทับทิมสีหวานเรียกให้เลือดในกายไหลพลุ่งพล่านไปรวมกันที่ใบหน้า
เหยเกแล้วเรียวนิ้วร้ายกาจก็ขยับมารังแกเจโน่อีกครั้ง และอีกครั้ง
“อึก...อื้อ...พะ... พอแล้ว ฮื้อออ ผม เกลียดคุณ” เกลียดอย่างนั้นเหรอ ทำไมมาร์คถึงรู้สึกชอบคำนี้เหลือเกินเมื่อปฏิกริยาที่ตอบสนองกลับตรงกันข้ามเสียเหลือเกิน
มาร์คจงใจโน้มใบหน้าลงไปใกล้จนแทบชิดยามเห็นม่านตากลมใสช้อนขึ้นมอง ทำสีหน้าไม่รับไม่รู้สิ่งที่เสียงหวานสั่นเครือกำลังร้องขอ
ขยับปลายนิ้วสะกิดที่ยอดประทุมเบาๆจนอีกฝ่ายถึงกับสะดุ้ง กระตุกยิ้มที่มุมปากเยาะเย้ยคนตัวเล็กกว่าที่ไม่มีแม้แต่กำลังจะขัดขืน
“หืม?” เลื่อนใบหน้าเฉียดไปที่ใบหูขาวพร้อมกับกระซิบถาม
กัดงับมันเบาๆอย่างย่ามใจ ก่อนจะส่งเรียวลิ้นไล่เลียไปตามสันคางเรียว ขยับกายให้ออกห่างเล็กน้อยเพื่อล้วงมือเข้าไปในสาบเสื้อคลุมปรนเปรอยอดอกอีกข้าง
ให้คนตัวบางต้องส่งเสียงครางหวานจนดังก้อง
“อ๊ะ ...อื้อออ!” บดริมฝีปากปิดเสียงร้องประท้วงที่ดังขึ้น
สอดเรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดความหวานเล็กๆที่พยายามหลบหนี ตั้งใจไล่วนปลายนิ้วผ่านจุดไวสัมผัส
แม้จะรู้สึกได้ถึงอาการสั่นด้วยความหวาดกลัวก็ไม่คิดที่จะหยุด จนกระทั่งร่างเล็กที่ดิ้นพล่านไปมาเริ่มโอนอ่อน
ทั้งที่ยังคงขอร้องให้หยุดอยู่แบบนั้น
“อ๊ะ.. อึก...อ๊า..” เสียงร้องครางคล้ายกำลังจะขาดใจกลับต้องสะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง
ยามฝ่ามือร้อนไล่ไต่ระดับขึ้นมาที่เรียวขาอ่อน พร้อมกับเสียงร้องห้ามปรามให้หยุดแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้รอดพ้นน้ำมือซานตานที่ขึ้นชื่อ
มาร์ค ได้เลย ส่วนอ่อนไหวกลางลำตัวถูกคว้าไปปลุกปั้นจนสะโพกมนต้องขยับถอยหนียามที่ถูกสอดใส่เข้าไปอย่างเต็มแรง
“อื้อ...อ๊ะ!” กายหนาโถมกระแทกจนคนที่นอนใต้ร่างตัวสั่นเทิ้มไปตามแรงกระทำของอีกคน
มาร์ค ใจร้าย ใจร้ายที่ฆ่ากันให้ตายทั้งเป็นด้วยน้ำมือตัวเอง
ด้วยแรงอารมณ์ที่ไม่อาจคาดเดาได้ ยิ่งอีกฝ่ายส่งเสียงครางดังเท่าไหร่
มาร์คก็ยิ่งอยากทำให้ขาดใจมากเท่านั้น
“อื้อ...เจ็บ..เอาออกไป..อ๊ะ!” และแทนที่คนตัวสูงจะเห็นใจกลับขยับหมุนแกนกายแข็งขืนควงไปโดยรอบช่องทางแน่นจนแข้งขาสั่นผับๆราวกับว่าไม่สามารถควบคุมมันได้
กระถดกายให้ออกห่างด้วยแรงที่มี แต่ก็ถูกคนใจร้ายขยับตามมาจนแผ่นหลังติดไปกับหัวเตียงด้านบน
“อ๊ะ!..อะ...อย่า...”นึกอยากถามเจโน่อยู่เหมือนกันว่าไม่รู้เนื้อรู้ตัวหรืออย่างไรว่าการเอ่ยห้ามด้วยน้ำเสียงเช่นนี้
ยิ่งจะเร่งให้คนอย่างมาร์คคนนี้อยากกระแทกกระทั้นให้ร่างเล็กแหลกละเอียดมันเสียตอนนี้ค่อยพยายามถอดแกนกายออกมาจนเกือบสุดอีกครั้งก่อนจะกระแทกมันกลับเข้าไปจนสุดซ้ำไปซ้ำมาราวกับจะแกล้ง
ได้ยินเสียงริมฝีปากบางครวญครางร้องห้ามตัวต้นเหตุของความคับแน่นที่เกิดขึ้นกับร่างกายส่วนล่าง
และยิ่งผนังด้านในของช่องทางอ่อนนุ่มเริ่มตอดรัดจนมาร์คแทบจะคลั่งตายเสียตอนนั้น เมื่อใกล้ถึงจุดที่ร่างกายแทบทนไม่ไหวมาร์คจึงกระแทกแกนกายเข้าออกอีกสองสามครั้งก่อนจะกระตุกเกร็งปล่อยน้ำสีขาวขุ่นใส่ในตัวอีกคน
หนำซ้ำยังคงไม่ยอมถอนอวัยวะแข็งขืนที่อยู่ในตัวเจโน่และยังคว้าเอวบางเข้ามาไว้แนบกับอกแกร่งแน่น
*กลับไปอ่านต่อจ้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น