OS : พี่น้องแทยง (JAEMIN x TAEYONG)

SF : พี่น้องแทยง

Paring : JAEMIN x TAEYONG

Hastag : #พี่น้องแทยงแจมยง

“ขอบคุณที่ทำงานหนักนะครับ”พร้อมใจกันส่งเสียงกล่าวขอบคุณทีมงานหลังจากโชว์เคสเปิดตัวเด็กหนุ่มไอดอลกลุ่มใหม่18คนในนามNCT ที่ได้เวลาแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อนหลังจากที่สมาชิกในวงก็ทำงานหนักไม่ต่างกัน

การกลับมาอีกครั้งของ นาแจมิน หนุ่มน้อยวิชลจากยูนิตน้องเล็กผู้หายไปร่วมปีเพราะการรอคอยของแฟนๆอีกทั้งเพราะวิชลของยูนิตได้กลับมาภาพลักษณ์ใหม่ทำให้นาแจมินดูเป็นที่ถูกตาต้องใจและได้รับความนิยม…นั่นรวมไปถึงกับเมมเบอร์ด้วยกันเองด้วย 

ไม่ว่าใครต่อใครก็เป็นอันต้องพูดถึงหนุ่มน้อยแจมินกันให้หมด ยกเว้นก็แต่คนคนนั้น

ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเวลาที่อยู่ด้วยกันทำไม ลีแทยง ถึงได้ชอบทำตัวห่างเหินกันนัก

โอเคจะยอมรับก็ได้ว่านาแจมินไม่ได้สนิทกับแทยงมากถึงขั้นตัวติดกันตลอดเวลา

เหมือนอย่างจอห์นนี่ฮยอง

โอเคจะยอมรับก็ได้ว่านาแจมินไม่ได้ถึงเนื้อถึงตัวหรือชอบใช้สายตาแทะโลม

เหมือนอย่างที่แจฮยอนฮยองทำ

และโอเคนาแจมินไม่ใช่จองแจฮยอนจึงไม่ถูกหอมแก้มข้อนี้สิเรื่องใหญ่

แต่นั่นมันใช่ประเด็นเมื่อไหร่กัน

ครั้นจะให้บอกว่าน้อยใจเป็นน้องชายที่เอาแต่ใจก็เห็นจะใช่เรื่อง หากแต่เมื่อเห็นกลุ่มเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันที่ได้คุย ได้รับกำลังใจ ได้รับคำแนะนำ คำสั่งสอนดีๆจากลีดเดอร์

แล้วมันก็อดหงุดหงิดใจไม่ได้

ใจร้ายชะมัดเลยพี่น้องแทยง

เอาเถอะนาแจมินจะไม่คิดไปพยายามคุย

หรือหาเรื่องเรียกร้องความสนใจให้แทยงต้องปวดหัว

เพราะแจมินอยากเป็นน้องชายที่น่ารักของแทยงเสียเมื่อไหร่กัน

“หาอะไรหรอ ให้ช่วยมั้ย?”

“ไม่ครับ!”ปฏิเสธเสียงแข็ง พร้อมกับผละกายสูงโปร่งออกจากบริเวณโซฟาภายในห้องพักศิลปิน นาแจมินคิดว่าตัวเองควรรีบเดินกลับไปขึ้นรถตู้พร้อมกับเจโน่ซะมากกว่ามัวแต่มาหาของไร้สาระนี่แล้วยังต้องเจอแทยงอีกต่างหาก ทำราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นธาตุอากาศ 

ไม่เชิงอดไม่ได้ที่จะตัดพ้อแทยงในใจ ไหนบอกบอกว่ารักเมมเบอร์นักหนาไง อยู่ด้วยกันสองคนเวลานี้แล้วทำไมไม่คิดจะชวนคุยหรือพูดอะไรสักอย่าง

“อ่า...อันนี้หรือเปล่า?”ทันทีที่ยื่นสิ่งของขนาดเล็กมาจ่อตรงหน้าแจมิน 

ดวงหน้าน่ารักก็เกิดอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยิ่งใบหน้าหล่อปนหวานที่กดหัวคิ้วขมวดจ้องมองตนเองอยู่นั้น ยิ่งแทบอยากจะหดให้ตัวลีบทั้งที่ความจริงคนผิดไม่ใช่แทยงเสียหน่อยเด็กบ้านั่นต่างหาก

“ครับ ผมกลับก่อนนะ”คว้าวัตถุต้องสงสัยที่อัดไปแน่นไปด้วยน้ำมัน พกไฟแชคอย่างนั้นสินะ

เพราะอยากรีบปกปิดความผิดนาแจมินจึงตัดสินใจหมุนตัวหนีไปอย่างทุกที

เป็นแบบนี้เสมอ

ความอึดอัดระหว่างเรา

แต่สำหรับแจมินมันคือความผิดที่ถูกคนพิเศษจับได้เท่านั้นเอง

“สมน้ำหน้าเราบอกแจมินกี่รอบแล้วว่าไม่ให้สูบบุหรี่ ถ้าแทยงฮยองรู้แล้วก็บอกเมเนเจอร์งานนี้เราไม่ช่วยแน่”ไม่รู้น้ำเสียงจงเกลียดจงชังนั่นหรือเพราะอะไรก็ทำให้แจมินหลุดขำด้วยความเอ็นดูหนึ่งสิ่งที่เจโน่เรียนรู้มาจากพี่น้องแทยงก็คงเป็นความดุแต่ขู่ฟ่อๆเหมือนลูกแมวละมั้ง

หากเพียงหมุนกายสูงออกมาเดินเล่นละแวกหอก็ใช้ชีวิตเป็นนาแจมินผู้ที่ไม่ได้ทำตัวติดกับเจโน่ นาแจมินผู้ไม่ได้หาเรื่องทะเลาะกับดงฮยอค ไม่ใช่นานะฮยองคนใจดีของใครๆ

เป็นเพียงเด็กผู้ชายนาแจมินที่คิดไม่ตกเรื่องลีแทยง

กระป๋องเครื่องดื่มแอลกฮอลล์ถูกหยิบยกขึ้นดื่มเพียงรวดเดียวแต่พร่องไปเกือบครึ่งม่านตาโตอีกทั้งใบหน้าหล่อปนหวานเผยให้เห็นแต่ความเฉยชา 

แจมินไม่ได้รู้สึกแย่แค่อยากหลบมานั่งสงบจิตสงบใจอยู่ม้านั่งหน้าหอพัก

เป็นประจำที่มีอำไรทำให้รู้สึกกวนใจ ก็แค่มองผ่าน ไม่ใส่ใจ แต่กับแจมินไม่ใช่

ยิ่งเป็นแทยงแล้วจะให้ไม่ใส่ใจก็คงเป็นไปไม่ได้ 

หลับตาลงเพียงเพื่อหวังว่าใบหน้าน่ารักนั่นแวบหายไปจากความคิดบ้างเพียงครึ่งนาทีก็คงดี ไอ้อาการอึดอัดที่ดูเหมือนจะมีเพียงเค้ากับแทยงเท่านั้น

“แจมิน…”ราวกับฟุ้งซ่านหนักกว่าเดิมเพราะได้ยินน้ำเสียงของคนที่วนอยู่ในความคิดดังสะท้อนเข้ามาเสียได้ ท่าทางไอ้คำว่าคิดถึงจนเป็นบ้า

ก็คงจะจริงอย่างเค้าว่าล่ะสินะไอ้แจมินเอ้ย

“แจมิน พี่นั่งด้วยได้มั้ย?”

“แทยง ฮ..ฮยอง”ก็บอกแล้วว่าให้เรียกพี่แบบนั้นมันไม่ชิน 

ได้ยินเสียงบีบกระป๋องเบียร์รีบหลบมันไว้ด้านข้างอีกทั้งก้านนิ้วเรียวที่โยนแท่งนิโคตินให้ร่วงหล่นลงบนพื้นพร้อมกับใช้ส้นรองเท้าเหยียบดับไฟเบาๆ ถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่ทันเพราะลีแทยงเห็นหมดแล้วก็ตามเถอะ นึกอีกทีก็ดีเหมือนกันจะได้รู้กันสักทีว่าแจมินคนนี้โตแล้ว

ไม่มีผู้ใดทำลายความเงียบด้วยการเริ่มต้นบทสนทนาอีก มีก็เพียงใบหน้าหล่อที่เสตามองนั่นนี่ไปเรื่อยหากแต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมาวางสายตาไว้ที่รุ่นพี่ตัวเล็กข้างๆ

“อึดอัดหรอ?”

“…”

“พี่ทำให้นายอึดอัดใช่มั้ย? ขอโทษนะ”

“เปล่าครับ”พี่ต่างหากแทยงที่อึดอัดกับผม นัยน์ตาดำขลับกำลังเอื้อนเอ่ยประโยคในใจแต่คนตัวเล็กกว่า แน่ละหน้าขาวๆ ตาปรือๆ แบบนั้นจะไปรู้เรื่องอะไร

“แต่พี่อยากสนิทกับนายนะ อยากสนิทกับนายแบบที่สนิทกับเด็กๆพวกนั้นมาร์ค ดงฮยอค อินจุนหรือว่าน้องเจโน่”

อยากสนิทไม่ต่างจากรุ่นน้องคนอื่น?

แบบนั้นนาแจมินไม่อยากสนิทด้วยหรอก

ไม่มีบทสนทนาใดเอื้อนเอ่ยขึ้นมาอีกเพียงแค่สบจ้องใบหน้าหล่อปนหวานลีแทยงก็ชะงักกึก เรียบเฉยและคล้ายกำลังแผ่รังสีน่ากลัวบางอย่าง หัวใจเต้นระส่ำเสียจนแทยงกลัวว่าจะทำให้รุ่นน้องที่นั่งข้างๆรับรู้เสียได้

“สูบบุหรี่ด้วยหรอ? เครียดเรื่องอะไรทำไมต้องถึงต้องดื่มเบียร์ล่ะนายยังเด็กอยู่นะถ้าเกิดว่ามีคนมาเห็นจะทำ..”

“เลิกพูดได้หรือยัง”คดีพลิกกลับกลายเป็นจำเลยเสียอย่างนั้น แทยงพยายามกดใบหน้าลงต่ำหากแต่ทว่าเรียกความสนใจจากรุ่นน้องในวงได้ดีกว่าเดิม แทยงอาจจะแค่รู้สึกน้อยใจที่สุ้มเสียงแตกหนุ่มนั่นตะโกนสั่งให้หยุดพูดแต่พอนึกอีกทีตัวเองก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งเกี่ยว แต่แจมินก็ไม่เคยก้าวร้าวอย่างนี้

“แจมินที่พี่พูดเพราะว่านายยังเด็กนะแล้วก็อีกอย่าง…”เสียงลมหายใจฟึดฟัดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงยกมือสางกลุ่มผมตัวเล็กอย่างลวกๆก่อนจะสาวเท้าเดินกลับเข้าไปยังพื้นที่ของตนเอง ไม่เคยเกิดเหตุการณ์รุนแรงแบบนี้ 

จะว่ารุนแรงก็คงไม่ถูกเพราะแจมินไม่ได้ใช้ถ้อยคำหยาบคายทั้งที่ไม่ใช่การตวาดใส่แต่กลับทำให้ความหวาดหวั่นพรั่นพรึงก่อตัวอย่างง่ายดาย นาแจมินเข้าถึงยากเกินไปแล้วต่างหาก เย็นชา นิ่งเฉย น่ากลัวเสียจนดุดัน มันคงเป็นความรู้สึกยากเกินอธิบาย

ถือวิสาสะเดินตามเข้ามายังห้องส่วนตัวเพื่อคาดหวังว่านาแจมินจะให้คำตอบอะไรได้ดียิ่งกว่าการเดินหนี

“ถ้านายไม่พูดพี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นอะไร นายเอาแต่ทำตัวแปลกๆไม่อยากใกล้พี่ รังเกียจหรือว่าโกรธอะไรพี่ก็พูดออกมาสิ เลิกทำนิสัยเด็กแบบนี้สั...อื้อออ”แก้มนุ่มนิ่มถูกฝ่ามือหนาประครองก่อนจะบดเบียดเรียวปากช่วงชิง รุกล้ำ รุนแรง เร่าร้อนราวกับจะกลั่นแกล้งกันให้ตาย กอบโกยความหวานโดยเคล้นคลึงกลีบปากอิ่ม

ดูดกลืนเก็บกินพร้อมกับรสชาติแอลกฮอลล์ที่ยังคละคลุ้งไปทั่วโพรงปากเล็ก 

แทยงไล้จับไหล่กว้างของคนตัวสูงกว่าเอาไว้แทบไม่ทัน เร่งเร้าเอาแต่ใจเสียจนตามไม่ทันกว่าจะยอมโอนอ่อนให้ได้พักหายใจก็เล่นเอาเหนื่อยหอบจนตัวโยน 

ทอดสบแววตานิ่งที่จ้องมองอยู่ก่อนอย่างคาดเดาไม่ออก

นาแจมินกำลังคิดจะทำอะไรกับหัวใจดวงนี้กันแน่

ก้อนเนื้อด้านซ้ายที่เต้นรัวราวกับท้าทายให้อีกฝ่ายโน้มตัวเข้าไปใกล้ แววตาเคลือบใสสั่นระริกยามสันจมูกโด่งกดลงบนเนื้อข้างแก้มก่อนจะกลับมาย้ำที่กลีบปากบวมเจ่อ

“ถ้าพี่บอกว่าผมเด็กอีกแค่ครั้งเดียว ผมไม่หยุดแค่จูบแน่”ได้ยินเสียงทุ้มต่ำแหบพร่ามือไม้ที่ไร้เรี่ยวแรงก็แทบอ่อนปวกเปียก รู้สึกตัวอีกทีเมื่อท่อนแขนแข็งแรงกอดรัดช่วงเอวรั้งเสื้อเชิ้ตลงจนเห็นลาดไหล่ขาว ไล้สันจมูกโด่งพร้อมกับใบหน้าหล่อปนหวานโน้มเข้าประทับริมฝีปากบนผิวเนื้อเนียนขบเม้มเบาๆจนเกือบจะกลั้นเสียงเอาไว้ไม่ไหว 

ทอดมองแทยงด้วยแววตาที่อ่านไม่ออกอีกครั้งก็แทยงในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย 

ปากบวมเจ่อ ตัวก็เล็กนิดเดียวแบบนั้น .. พี่น้องแทยงชัดๆ

“พ พอแล้ว!”ขยับกลีบปากสีชมพูเอ่ยพึมพำให้ได้ยิน เจ้าของใบหน้าหล่อปนหวานก็กระตุกยิ้มมุมปากด้วยความเอ็นดู

“พอก็ได้แต่พี่ต้องเลิกบอกว่าผมเด็กแล้วก็เลิกทำตัวอึดอัดใส่ผมสักที”เท่านี้หัวใจก็แทบจะเป็นบ้าตายเพราะลีแทยงอยู่แล้ว หากแต่ต้องให้เมินเฉยใส่กันอีกแจมินคนหนึ่งนั่นแหละที่ต้องเป็นบ้าเข้าให้จริงๆ

“สะ สัญญา”

“ให้ตายเถอะแทยง”ทำไมน่ารักอย่างงี้วะ

ถ้าแจฮยอนไม่อยากได้แจมินคนหนึ่งนี่แหละที่อยากได้

เกลี่ยนิ้วไล่แก้มนุ่มเล่นอย่างสนุกมือพอได้อยู่ใกล้แบบนี้แล้วก็ไม่เห็นมีอะไรน่าอึดอัดตรงไหน

“เรียกพี่สิ พี่เป็นพี่นะ”

“พี่น้องแทยง?”

“หยุดแกล้งพี่สักที”

“พี่ก็หยุดน่ารักก่อนดิ”

ฟันคมขบเม้มริมฝีปากล่างตัวเองด้วยความประหม่า กดใบหน้าลงซ่อนรอยยิ้มน่ารักเอาไว้พยายามสะบัดกายเล็กให้หลุดจากอ้อมแขนแข็งแรงเพราะรู้สึกถึงระยะห่างที่ลดลงทุกที 

บทจะร้ายก็อันตรายชะมัด

“ปล่อยได้แล้วน่า”ได้ยินเสียงกระซิบข้างใบหูขายวว่าขออีกนิดราวกับสะกดจิตให้โอนอ่อนตาม ราวกับกำลังหว่านล้อมให้ลูกแมวน้อยติดกับเสือหนุ่มสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆเป่ารดบริเวณซอกคอให้รู้สึกร้อนๆหนาวๆอย่างบอกไม่ถูก 

ทว่ายังไม่ได้ทันได้หาเศษหาเลยเสียงระดมทุบประตูดังลั่น

จนแผ่นหลังเล็กสะเทือนตามไปด้วย

“แทยงฮยอง!!! ไอ้เชี่ยแจมินมึงออกมาเคลียร์กับกูเดี๋ยวนี้เลย!”เสียงตะโกนดังลั่น

แบบไม่ต้องสงสัยผู้ฟังก็เข้าใจได้ทันทีว่าคนมาใหม่คือใคร … ฝากไว้ก่อนนะจองแจฮยอน

****ฝากสกรีมได้ในแฮชแทค #พี่น้องแทยงแจมยง เฉพาะกิจมากค่าาาา เยิ้ฟฟฟ ~