SF : พี่น้องแทยงแจมยง(Special)
Paring : JAEMIN x TAEYONG
Hastag : #พี่น้องแทยงแจมยง
Author : เจโน่นูน่า n’her JAEMIN
บ้านทาวน์โฮมขนาดใหญ่สองชั้นอยู่ถัดออกไปแถบบริเวณชานเมืองไม่ใกล้ไม่ไกลมากนักเป็นที่พักอาศัยของครอบครัวใหญ่ สวนดอกไม้หลังบ้านถูกประดับไปด้วยกุหลาบสีชมพูอ่อนที่คุณแม่ชอบ หากแต่บริเวณด้านหลังบ้านกลับโล่งกว้าง
เหมือนเป็นลานประลองอะไรสักอย่างหนีไม่พ้นเป็นคุณพ่อสร้างไว้ให้
เจ้าลูกชายตัวดีสองคนที่นึกแล้วก็ได้แต่ส่ายหัวให้อย่างปลงตกครั้นเติบโตมาด้วยกัน
จนเป็นหนุ่มขนาดนี้พี่น้องสองคนก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะลงรอยกันเมื่อไร
เผลอเมื่อไหร่เป็นได้ทะเลาะให้ต้องห้ามปรามเสียจนเหนื่อยอ่อน
ทั้งแจใหญ่และแจเล็ก เสียงย่ำฝีเท้าตึงตังลงมาจากชั้นบนของบ้านก่อนจะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอย่างที่คาด
“ไอ้แจมิน! มึงจะหนีไปไหนมานี่!”ถ้าวันนี้ไม่ได้เตะไอ้บ้านี่ก็อย่าหวัง
ว่าแจฮยอนจะอารมณ์ดีเลย
“อย่าเข้ามานะเว้ย”ร่างสูงในวัยแตกเนื้อหนุ่มกำลังวิ่งมาหลบหลังคุณแม่คนสวยก่อนจะวาดรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อปนหวานส่งผลให้คนเป็นพี่แทบคลั่ง
มึงจะเล่นใช่มั้ยไอ้แจเล็ก
“อะไรเนี่ยสองพี่น้องทะเลาะกันเป็นเด็กๆอีกแล้วนะ”ส่งเสียงห้ามปรามทายาททั้งคู่
ที่คนน้องถือวิสาสะเอากายเล็กของคุณแม่เป็นเกราะกำบัง
“ไอ้แจมินมึง!”
“แจใหญ่อย่าพูดคำหยาบกับน้องแม่บอกกี่ครั้งแล้ว”
“หว่ายยยย ไอ้ลูกแม่ไม่รัก”หัวเราะด้วยน้ำเสียงทะเล้นตามนิสัยทั้งที่กำลังแอบหยิบหนาแย่งขนมหวานในมือคุณแม่เข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆเห็นอย่างนี้ในสายตาคุณแม่
ก็อยากจะบีบแก้มเพราะน่าเอ็นดูดีอยู่หรอก แต่กับแจใหญ่มันไม่ใช่!
“พี่แจเล็กก็ไปแกล้งพี่เค้าน่ะครับลูก แล้วนี่จะกลับไปคอนโดตอนไหนใกล้เปิดเทอมแล้วใช่มั้ยคะ”
หันกลับมาเจอใบหน้าหล่อปนหวานของลูกชายที่เต็มไปด้วยเศษขนมปังเลอะเทอะเสียจนต้องช่วยปาดเศษขนมออกให้ได้เอ่ยปากแซวพี่แจเล็กว่ายังทำตัวเป็นเด็ก
แบบนี้จะมีแฟนกับเค้าบ้างหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลยได้แต่ลอบอมยิ้มยามสันจมูกโด่งของลูกชายคนเล็กกดลงบนเนื้อข้างแก้มอย่างออดอ้อนมันน่านักมั้ยเจ้าตัวดี
“แม่ครับเรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมแม่ไม่บอกผมอะ แม่บอกมันคนเดียวได้ไง”นึกแล้วก็หันกลับมามองคุณแม่อย่างโยนความผิด ไม่รู้ล่ะแจเล็กกำลังไม่พอใจโคตรๆ
“เรื่องอะไรครับคนเก่ง”
“พี่แทยงจะกลับมา”ก็นี่แหละที่พี่น้องแจได้ทะเลาะเสียงตึงตังกันเมื่อกี๊เพราะน้องชายตัวดีดันไปเห็นข้อความจากโทรศัพท์ของไอ้แจใหญ่นี่แหละ แจมินถึงได้หงุดหงิดอยู่อย่างนี้
“คุณแม่กะจะบอกพี่แจเล็กพอดีเลยครับ แต่อยากพามาเซอร์ไพร์สพี่แจเล็กมากกว่า”แก้ต่างไปตามประสาแม่เมื่อเห็นว่าลูกชายกำลังอารมณ์ไม่ดี
แต่ก็อย่างว่าพอเป็นพี่แทยงล่ะก็มีผลต่อแจมินทุกอย่างนั่นแหละ ครั้นยังจำได้ว่าตอนที่พี่แทยงไปเรียนต่างประเทศเจ้าลูกชายก็หงุดหงิดจนแทบพังบ้านครั้นกลับมาคราวนี้มีหรอที่แจเล็กจะอยู่เฉย
เสียงข้อความเตือนผ่านเครื่องมือสื่อสารของแจฮยอนเพียงครั้งเดียวว่า
คืนนี้ขอไปนอนด้วยก็เล่นเอาพี่น้องแจตวัดสายตาสบมองกันในทันที
ราวกับรู้ใจกันมาก ราวกับรู้จักกันดี
แน่นอนล่ะแบบนี้เค้าถึงเรียกว่าเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ
“ผมไปก่อนนะครับคนสวย”วิ่งตึงตังลงมาพร้อมกับกระเป๋าเป้อีกครั้งทั้งที่ในมือยังถือกุญแจสีดำแจมินยังคงทำหน้าที่เป็นลูกชายคนเล็ก ขี้อ้อน ทะเล้นน่ารัก
โดยการกอดหอมแก้มคุณแม่อีกครั้ง ไม่รู้ว่าไอ้ท่าทางกดยิ้มมุมปาก เจ้าเล่ห์
เจ้าชู้เสียจนน่าหยิกแบบนี้ไปได้มาจากใคร
รีบกล่าวลาก่อนจะออกไปสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ขนาดใหญ่ได้ยินน้ำเสียงเป็นห่วงลอดสวนกระแสเสียงเครื่องยนต์มาว่าอย่าขับรถเร็วนักมันอันตรายส่วนคนเป็นพี่ที่เดินตามลงมาแอบคร้านในใจอยู่เนืองๆรีบขนาดนั้นมันคงจะขับช้าให้แม่อยู่หรอก
“ยังไงเรา ไม่รีบตามไปหรอคะพี่แจใหญ่?”
“แต้มนำนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอกมั้งครับ”ปิดท้ายด้วยการเดินควงกุญแจรถยนต์จนคุณแม่หลุดขำด้วยความเอ็นดู ให้มันจริงเถอะที่ปล่อยให้น้องแต้มนำไม่ได้คิดจะทำอะไรแผลงๆอย่างที่เคยเป็นมา
กายสูงโปร่งขยับเท้าก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูไม้สีขาวแถมยังติดลังเลกว่าปกติแจมินกำลังรู้สึกประหม่ามากเหมือนที่รีบร้อนขี่รถมาเมื่อกี๊ไม่เคยเกิดขึ้น อาการตีรวนที่ก้อนเนื้อด้านซ้ายรุนแรงอย่างไม่ต้องสงสัยเมื่อได้ยินเสียงตึงตังจากภายในคอนโดมิเนียมของตนเองพี่น้องแทยงกลับมาแล้ว
ประตูถูกเปิดออกด้วยฝีมือของเจ้าของห้องตัวจริงพร้อมกับก้าวเท้าเดินเข้าไป บรรยากาศรอบข้างเงียบสนิททันทีที่แผ่นหลังเล็กของใครบางคนหมุนตัวกลับมาก็ราวกับว่าโลกของแจมินหยุดหมุนชั่วขณะ
ทอดมองใบหน้าน่าขาวติดน่ารักก่อนจะกางแขนออกเพื่อให้อีกฝ่ายเดินมากอดและแน่นอนแจมินทำได้ แทยงชะงักนิ่งไปเพียงชั่วครู่ก่อนจะโผตัวเข้าสู่อ้อมกอดจนใบหน้าหล่อปนหวานกลั้นยิ้มแทบไม่ไหว อยากจะเอาเปรียบด้วยการจับมาปล้นจูบให้ได้ขาดใจเสียในตอนนี้
“คิดถึงครับ”โน้มตัวเข้าไปกระซิบแผ่วเบาข้างใบหูแทบอยากจะกดสันจมูกลงบนเนื้อข้างแก้มให้มันรู้แล้วรู้รอดให้ตายเถอะ ทำไมน่ารักขนาดนี้วะ
“เจ้าชู้อีกแล้วนะแจเล็ก”เอ่ยสุ้มเสียงใสขึ้นก่อนก่อนจะผละให้คนที่อยู่ตรงหน้าทิ้งระยะห่างมากขึ้นหน่อยหลบเลี่ยงสายตาด้วยการหันกลับไปสนใจกระเป๋าเดินทางของตัวเองก่อนจะเอ่ยทักทายตามประสา
แฟนแอบๆโอเคแจมินจะเข้าใจไปแบบนั้นตนเองก็ไม่ได้มีทีท่าว่าอยากจะยอมรับไอ้สถานะนี้เสียเท่าไร อาจจะเป็นเพราะห่างไกลกันเป็นปี กิจวัตรประจำวันที่แตกต่าง ระยะทางและเวลาทำให้เราห่างกันไปมากแต่แจมินก็คือแจมินคนที่เอาแต่คิดถึงพี่น้องแทยงพอรู้ว่าจะได้เจอก็ดีใจจนแทบปิดไม่มิด
“คิดถึงพี่น้องแทยง”พูดเองก็กลั้นยิ้มเองส่งผลให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆลอบหัวเราะตามไปด้วยใบหน้าหล่อปนหวานที่ทั้งหล่อทั้งน่ารักแจมินในวัย19ที่ไม่ได้คิดเอาไว้ว่าจะเติบโตเป็นหนุ่มมากขนาดนี้แล้ว
ยิ่งทำให้รู้สึกขัดเขินกับคำว่าคิดถึงอยู่ไม่มากก็น้อยล่ะ
“ผมคิดถึงจริงๆนะ”เขยิบกายสูงโปร่งให้เข้าไปประชิดเสียจนดวงตากลมโตเหลือกด้วยความตกใจกดใบหน้าน่ารักลงต่ำตั้งท่าจะถอยกลับไปตั้งหลักเสียก่อนหากแต่ลอบมองรอยยิ้มร้ายกาจที่โน้มลงมาแทบติดหน้าผากจนเกือบจะเลื่อนสันจมูกโด่งเข้ามาแตะปลายจมูก แต่ทว่า…
“ไอ้แจมิน”น้ำเสียงเย็นเยียบคุ้นหูเอ่ยขัดบรรยากาศขึ้นเสียงดังก็จะใครเสียอีกไอ้แจฮยอน!ผละตัวออกมามองหน้าคนเป็นพี่ชายด้วยสีหน้านิ่งเมื่อเห็นกายเล็กของคนที่นั่งข้างกุลีกุจอเข้าไปหาแอบเห็นว่ามันกดยิ้มมุมปากใส่อย่างเป็นต่อเสียด้วย
เดี๋ยวมึงเจอกู! ขบเคี้ยวฟันจนสันกรามนูนเด่นอย่างเห็นได้ชัด ไอ้ท่าทางสนิทสนมนั้นมันน่าหงุดหงิดต่างหากทีกับเค้าพี่น้องแทยงไม่เห็นจะมีอาการอย่างนั้นเสียเมื่อไร
ปล่อยให้คนที่มาใหม่ในฐานะแขกจัดการสัมภาระและพักผ่อนอย่างเป็นกันเอง
ดูจะเป็นกันเองมากเกินไปหน่อยในสายตาแจเล็กที่พี่น้องแทยงของเค้า(?)เอาแต่ตัวติดกับแจฮยอนมากเสียจนลืมไปด้วยซ้ำว่ายังมีแจมินอีกคนที่อยู่ในห้องนี้
นึกรำคาญคนเป็นพี่เสียได้ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่ก็อยากจะถีบมันให้ออกจากห้องนี้เสียที เดี๋ยวพี่น้องแทยงอย่างนั้น เดี๋ยวพี่น้องแทยงอย่างนี้ ถ้ามันทำให้แจเล็กหมดความอดทนเมื่อไรหน้าหล่อของมันได้ยับเยินเข้าให้จริงๆแน่
“แล้วแจฮยอนจะกลับมาทานข้าวด้วยกันหรือเปล่า?”
“อยากครับ”หันควับทันทีที่ได้ยินรูปประโยคสองแง่งสองง่ามที่แจเล็กคิดไปเองว่าสองแง่สองง่ามจน แววตาขุ่นเคืองสบจ้องมองแจฮยอนอย่างเอาเรื่อง
นี่มึงจะงัดกับกูจริงๆใช่มั้ยไอ้แจใหญ่
“แต่วันนี้ผมซ้อมดนตรีเลิกดึกเลย น่าเสียดายจังครับ อยากกิน…
อาหารฝีมือพี่แทยง”ลอบยักคิ้วเมื่อถูกฟาดลงบนหัวไหล่กว้างอย่างไม่จริงจังนักก็ไอ้ท่าทางหงุดหงิดของแจมินแบบนั้นมันยิ่งทำให้แจฮยอนได้ใจ
เมื่อเห็นว่าพี่ชายก้าวเท้าออกจากบริเวณพื้นที่คอนโดมิเนียมไปฝ่ามือหนาก็รีบหมุนล้อคกุญแจในทันที มื้ออาหารเย็นผ่านไปด้วยความเรียบง่าย เรียบง่ายตรงที่ออดอ้อนให้พี่แทยงป้อนแล้วป้อนอีกทั้งที่อิ่มจะตายอยู่แล้ว ขออ้อนหน่อยเถอะ
ก็เล่นหายไปเป็นปีให้คิดถึงแทบตายขนาดนี้หลังจากขอตัวไปอาบน้ำเพราะเหนื่อยจากนั่งเครื่องมาทั้งวันก็ยังอุส่าห์มาจัดการทำความสะอาดห้องให้แอบบ่นตามประสาคนรักสะอาดว่าสองพี่น้องอยู่กันอย่างไรข้าวของถึงได้กระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบอย่างนี้ เหลือบไปเห็นแผ่นหลังกว้างยืนอยู่ตรงระเบียงพร้อมกับพ่นเขม่าควันสีน้ำเงินเทาพร้อมกับเหม่อมองแสงไฟยามค่ำคืน
“โอ้ย!พี่แทยงผมเจ็บนะครับ”สะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกฟาดเข้าบริเวณต้นแขนอย่างเต็มแรงได้แต่บ่นพึมพำว่าอีกฝ่ายมือหนักชะมัดรีบหันไปบี้ก้นบุหรี่ก่อนจะทิ้งลงแถวนั้นพร้อมกับหันมาทำหน้าตาออดอ้อนมันน่าตีซ้ำให้หลาบจำน้อยเสียเมื่อไร
“สูบบุหรี่ด้วยหรอ พี่ไม่เห็นรู้เลย”ก็แจเล็กไม่ได้บอกนี่นา…ลอบเถียงในใจยามเห็นใบหน้าน่ารักน่าเอ็นดูขู่ฟ่อๆราวกับลูกแมว ก็เพราะน่ารักอย่างนี้น่ะสิเจ้าชู้ประตูดินอย่างแจมินถึงได้หนีไปไหนไม่รอดสักที
สร้างความเคลื่อนไหวก้าวเท้าเข้าประชิดซึ่งแทยงก็ให้ความร่วมมือรีบถอยหลังเพื่อรักษาระยะห่างทันที
“อย่ามาใกล้ เหม็นบุหรี่อ่ะแจมินนิสัยเสียจริงๆเลยนะ”ยิ่งบ่นกระปอดกระแปดยิ่งถดถอยก็ยิ่งดูเหมือนจะถอยไปให้จนมุมต่างหาก เม้มกลีบปากสีชมพูอ่อนยามถูกสบจ้องด้วยใบหน้าหล่อปนหวานที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆฝ่ามือหนาของเด็กหนุ่มกำลังถือวิสาสะสอดเข้ามาใต้ชายเสื้อยืดโน้มตัวลงมาให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกัน
ก่อนจะประทับรอยจูบลงเบาๆกลิ่นมิ้นท์หอมนุ่มจากบุหรี่ราคาแพงได้ยินเสียงครางอื้ออึงในลำคอแน่นอนว่าเจ้าของเสียงคือคนตัวขาวที่อยู่ตรงหน้าแจมิน
เพราะเป็นเด็กผู้ชายจึงไม่ยอมเสียหน้าสอดพันเกี่ยวปลายลิ้นดูดกลืนเก็บกินความหอมหวานกวาดต้อนราวกับหยอกเย้าลูกแมวน้อยในอ้อมแขนแผ่นหลังแคบถูกดันให้แนบติดไปกับกระจกบานใหญ่
ม่านตากลมโตเหลือบมองใบหน้าหล่อปนหวานที่บดเบียดกลีบเนื้อนุ่มให้ร้อนแรงจนแทบหายใจไม่ทันผละออกอย่างจำยอมยามฝ่ามือเล็กทุบแผงอกกว้างดังปั่กกระตุกยิ้มบางยามไล้สันจมูกผ่านเนื้อข้างแก้มเมื่อเห็นว่าดวงตากลมของแทยงสั่นระริกยิ่งได้ใจยามที่เอ่ยว่าให้หยุดแกล้งกันได้แล้วช้อนมองกันอย่างหากทางออกว่า
คนเก่งอย่างแทยงจะรับแจมินในวัยหนุ่มได้อย่างไร…ไม่มีทาง!
ไล้ฝ่ามือไปตามส่วนเว้าโค้งอย่างช้าๆทั้งที่เป็นผู้ชายแต่ตัวเล็กเสียจนอยากจับกอดให้จมเข้ากับแผงอกตนเองเสียแน่นๆ เลื่อนใบหน้าหล่อมาคลอเคลียซอกคอขาวเนียนประทับริมฝีปากแผ่วเบาด้วยความทะนุถนอมปล่อยให้คนถูกกระทำเริ่มโอนอ่อนเสียจนทนแทบไม่ไหว
“อื้อ แจ แจเล็ก ฮื่อ~”ส่งเสียงร้องห้ามปรามว่าไม่ได้ ไม่ได้ทั้งที่ตนเองก็ไม่แทบยอมแพ้เล่ห์เหลี่ยมเจ้าชู้แพรวพราวของคนอายุน้อยกว่าอย่างแจเล็กได้เมื่อไหร่กัน
“ไม่ได้.. อื้อ แจมินตรงนี้…ไม่ได้”เอ่ยปากอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสั่นเสียจนน่ารักน่าเอ็นดูไปหมดแล้วอย่างนี้มีหรือแจมินจะไม่ยอมผละกายสูงที่กำลังเล้าโลมอยู่ตระกองกอดอุ้มฟัดเนื้อนิ่มอย่างแก้มอย่างไม่สนใจกำปั้นที่ทุบแผงอกพลางกร่นด่าว่าถูกเอาเปรียบอยู่กรายๆกว่าจะพามาถึงเตียงได้ก็เล่นเอาเหนื่อยพอตัว
คนอายุมากกว่าเองก็รู้ว่าควรตอบสนองเล่นลิ้นกับเด็กหนุ่มอย่างไรกระชับแรงกอดบริเวณเอวเล็กหอบหายในจนตัวโยนยามถูกดูดดุนบริเวณหน้าท้องขาวผละใบหน้ามองอีกฝ่ายด้วยความร้อนแรง
เอาให้ตายเถอะ แจมินในวัย19มันเร่าร้อนเป็นบ้า
“แทยง..”ทอดมองอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยพอใจนักก็เคยบอกไว้แล้วว่าแทยงโตกว่าก็ต้องเรียกพี่สิ
“พี่น้องแทยง…พี่น้องแทยงครับ”มือน้อยจับหัวไหล่กว้างเอาไว้แน่นยามที่ถูกจู่โจมด้วยจุมพิตร้ายกาจบริเวณใบหูและกำลังไล่มายังซอกคอ อันตรายชะมัด
“อื้อ แจมิน”
“ผมคิดถึง”
“รู้แล้วน่า”ถึงกับกระตุกเกร็งกะทันหันยามนิ้วเรียวเปลี่ยนเป้าหมายใหม่เลื่อนผ่านหน้าอกเบาๆสร้างความวาบหวาบพลุ่งพล่านเสียจนคนใต้ร่างอย่างแทยงแทบสะกดกลั้นเสียงเอาไว้ไม่ไหว ดูเก่งและเชี่ยวชาญเสียจนไม่รู้ว่าไปแอบฝึกกับใครมาบ้างเพราะถึงไปแอบทำอย่างนั้นมาจริงๆต่อไปนี้แทยงก็คงไม่ยอมหรอก
“แทยง”
“หื้อ?”
“ต่อไปนี้ผมไม่ให้ไปไหนแล้วนะ”ถึงอยากไปก็ไม่มีทางจะยอมให้ครอบครองตั้งแต่ร่างกายไปจนถึงหัวใจของแจเล็กคนนี้เลย
---- NC= No Children -----
ชายเสื้อยืดตัวบางถูกดึงขึ้นทันทีเมื่อแจมินรู้ว่ามันกำลังขัดขวางการแตะปลายลิ้นลงบนยอดอกเล็ก หัวกลมส่ายรัวๆเมื่อถูกรังแกโดยเด็กหนุ่มรุ่นน้องเผลอส่งเสียงร้องครางอย่างกลั้นไม่ไหวเมื่อการกระทำอันหยาบโลนกำลังปลุกปลั่นห้วงอารมณ์ให้รุนแรงมากเพิ่มขึ้น แทยงกำลังรู้สึกว่าแก้มร้อนฉ่าอันที่จริงมันเร่าร้อนไปทั้งร่างเสียมากกว่า
“อ๊ะ อะ อื้ออ แจ แจเล็ก”หอบหายใจจนตัวโยนเมื่อใบหน้าหล่อกลั่นแกล้งดูดดุนตวัดลิ้นลงบนยอดอกรัวๆอีกครั้งแทบคลั่งยามที่ถูกรูดรั้งด้วยฝ่ามือหนาจนต้องกัดปากยั่วยวนอย่างไม่ตั้งใจ.. ไม่ตั้งใจจริงหรือเปล่าแจมินก็ไม่อาจรู้ได้เพราะคนที่แทบคลั่งตายในยามนี้กลับกลายเป็นแจมินเสียมากกว่า
“พี่น้องแทยงช่วยผม..ให้หายคิดถึงพี่ได้มั้ย?”แทยงไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาเกินกว่าจะไม่รู้ว่าแจมินกำลังต้องการอะไร ยิ่งใบหน้าหล่อปนหวานที่ทอดมองแทยง
ด้วยความเร่งเร้านั่นแล้วละก็มีเพียงการพยักหน้าเป็นคำตอบ
ก่อนจะรั้งชั้นในตัวเองให้ร่นลงมาใต้สะโพกใช้เรี่ยวแรงที่ลงเหลืออยู่น้อยนิดดันแผงอกกว้างให้เป็นฝ่ายเอนตัวลงนอนแทนก่อนจะถือวิสาสะขึ้นคร่อมร่างเด็กหนุ่มเอาไว้เสียเอง ความแข็งขืนขนาดใหญ่ในวัยแตกเนื้อหนุ่มกำลังทำให้แทยงหวาดหวั่น นี่เค้ากำลังถูกแจเล็กแกล้งหรือเปล่า
ครางแผ่วเบายามที่ดันสะโพกตัวเองทิ้งน้ำหนักลงบนตัวแจมินครั้นอีกฝ่ายก็ยังใจดียอมช่วยประครองเอาไว้ ขยับสะโพกขึ้นลงเป็นจังหวะตอบรับได้อย่างดีครั้งแล้วครั้งเล่าจนแจมินแทบไม่ไหวยิ่งยามเมื่อได้ยินเสียงครางหวานหูไปพร้อมกับการช่วยตัวเองของแทยง ขบสันกรามแน่นเมื่อจังหวะขึ้นลงนั่นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
แต่คนอย่างแจมิน ไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่จับพลิกกายเล็กให้กลับมาอยู่ในท่าเดิมพร้อมกับสอดส่วนแข็งขืนเข้าทางด้านหลังอย่างเต็มแรงโดยไม่ทันให้แทยงตั้งตัว
"อ๊า แจ แจมิน”งับเข้าที่ปากนุ่มนิ่มทันทีที่ใบหน้าน่ารักนิ่วหน้าก่อนจะส่งเสียงครางแทบไม่ได้ศัพท์
เพราะการเร่งจังหวะรุกราน รุนแรง เร่งเร้า เร่าร้อนจนแทบหลอมละลาย
ผนังด้านในตอดรัดเสียจนแจมินต้องพยายามข่มอารมณ์ด้วยการสูดหายใจเข้าออก กดย้ำเข้าไปยังจุดเดิมอยู่หลายครั้งเมื่อเห็นกายเล็กสั่นสะท้านยิ่งร้อนแรงและเร่งขึ้นเรื่อยๆจนกระตุกตัวเกร็งก่อนจะโถมกายสูงทาบลงบนตัวอีกคนอย่างเต็มแรง
“อื้อ แจมิน อ่าห์”
“ยังไม่หายคิดถึงเลยครับพี่น้องแทยง”
#พี่น้องแทยงแจมยง
