เรียวขาเพรียวถูกแยกให้ออกจากกันจากการแทรกกายขึ้นนอนคร่อมลงบนร่างเล็กที่ดีดดิ้นไปหาราวกับว่าจะมีทางรอดหากแต่เจโน่ลีกำลังคิดผิด
เมื่อแกนกายที่ถูกปลุกเร้าเพียงแค่เสียดสีร่างเล็กอยู่แบบนั้นกำลังกระตุกเกร็งเมื่อมาร์คพยายามสอดใส่โดยที่ไม่สนใจว่าใบหน้าน่ารักจะเหยเกด้วยความเจ็บปวดหรือเผลอครางอย่างไม่ตั้งใจร่างเล็กโอนอ่อนโดยไม่ตั้งใจ
กลายเป็นเจโน่ลีผู้สิ้นฤทธิ์เพียงแค่ถูกปลุกเร้าด้วยความวาบหวามแบบที่เคยชินหากแต่ครั้งนี้อ่อนโยนขึ้นหรือเปล่าเจโน่ก็ไม่แน่ใจแต่ความรู้สึกที่เหมือนว่าอีกฝ่ายเป็นซาตานที่พร้อมทำลายเจโน่ในทุกครั้งมันกลับลดน้อยลง ผนังอ่อนนุ่มตอดรัดจนมาร์คขบกรามแน่น
“อ่าห์…ผ่อนแรงหน่อย”แรงกระแทกเสียงเนื้อกระทบดังลั่นไปทั่วห้องจนเจโน่รู้สึกรังเกียจตัวเองที่สุดหวีดร้องเมื่ออีกฝ่ายเคลื่อนกายหมุนวนไปมาอยู่ในตัวของตัวเองก่อนจะก้มลงมาซุกไซร้บริเวณยอดอกดูดกลืนเก็บกินราวกับเป็นลูกกวาดแสนหวาน รังเกียจ น่ารังเกียจที่ตัวเองกลับเผลอไผลร้องครวญครางด้วยความรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งร่างอยู่แบบนี้ จังหวะเนิบนาบที่ไต่ทะยานขึ้นสู่ความรวดเร็วจนแทบต้องร้องขอ
“อ้ะ อ้ะ อ้ะ อ้า ค คุณมาร์ค ฮึ่กก พอแล้วผมเจ็บ”น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยอ้อนวอนอย่างขอความเห็นใจเมื่อรู้สึกปวดร้าวไปทั่วบริเวณช่วงล่าง
หากแต่ร่างกายถูกโลมเลียด้วยฝ่ามืออุ่นของอีกฝ่ายที่รูดรั้งขึ้นลงปรนเปรอจนดวงตาเรียวเล็กปรือฉ่ำไปด้วยน้ำใส ทั้งที่เกลียดอีกฝ่ายแทบตายแต่กลับรู้สึกดีเกินกว่าจะบอกให้หยุด เพราะมาร์คไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน
ไม่เคยใส่ใจว่าเจโน่จะเป็นอย่างไร ทอดมองใบหน้าหล่อที่หื่นกระหายกระแทกแกนกายที่เชื่อมติดใส่ไม่ยั้งก่อนจะกระตุกกายปล่อยน้ำใส่ช่องทางอีกคนอย่างเต็มแรง
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1473644&chapter=12
